Victor Verbrande en de brainstorm met de post-its
Victor Verbrande en de brainstorm met de post-its
Victor Verbrande, voormalige notulist van zijn eigen oververmoeidheid, had naar de aflevering met Glenn D’Hondt geluisterd tijdens zijn ochtendritueel: havermout, koffie, en het herhaaldelijk negeren van zijn buikgevoel.
Glenns woorden raakten hem meer dan hij had willen toegeven. Vooral dat stuk over creativiteit: “Creativiteit is geen doel, het is een staat waarin je komt wanneer je veiligheid voelt, tijd ervaart en ruimte neemt.”
Ruimte nemen… voor Victor klonk dat nog altijd een beetje als ‘tijd verliezen’.
Maar hij besloot het te proberen. En dus wandelde hij maandagochtend zonder notitieboek, maar mét frisse kop de teamvergadering binnen. Voor het eerst had hij niets voorbereid. Nul bullets . Nul onderlijnde actiepunten. Alleen maar het lef om te zien wat er zou ontstaan.
Het grote experiment begon.
Toen de brainstorm startte (lees: iemand gooide een hoop post-its op tafel en zei: “we moeten echt eens out of the box denken”), bleef Victor opvallend stil. Niet uit desinteresse, maar uit keuze. Hij had geleerd: Wachten is ook een vorm van denken.
Hij observeerde. Luisterde. En tekende stiekem een tekeningetje zoals Glenn had voorgesteld – een flauw mannetje met een doos op zijn hoofd en het bijschrift: “ Think in the box first.”
Plots merkte hij dat hij rustiger was. Zijn hoofd maakte geen overuren. En toen het moment daar was, dropte hij een idee dat raakte. Geen wereldschokkend concept, maar het juiste op het juiste moment. Voor het eerst keek zijn team niet glazig, maar aandachtig.
En toen… kwam het.
De comeback van de innerlijke criticus.
“Ze denken vast dat je niet meedoet.”
“Waarom zei je maar één ding? Dat is lui.”
“Weet je nog dat je ooit ideeën had én de drive?”
Victor herkende de stem. Hij had haar een naam gegeven: De Stem van het Geconditioneerde Geheugen. Die stem die denkt dat creativiteit per definitie luid, druk, zichtbaar en direct moet zijn.
Hij slikte. Glenn had gezegd: “Creativiteit zit niet in denken, maar in durven niet meteen iets te doen. In het toelaten van leegte.”
En dus ging hij wandelen. Letterlijk. Even naar buiten. Geen excuses. Geen ‘ik moet nog…’ Gewoon: even lucht happen. Zijn lichaam uit de vergadermodus halen.
En daar, op de stoep van het kantoor, kwam het inzicht.
Hij hoefde niet altijd de slimste te zijn. Of de luidste. Of de eerste.
Hij moest leren ruimte laten. Zichzelf kalm houden in een wereld die constant roept. En ja, dat vergt oefening. Meer dan één goede aflevering.
Want dat was ook duidelijk geworden: inspiratie zonder training is een dure ballon die langzaam leegloopt.
Victor wist: als ik dit écht wil vasthouden, dan moet ik verder dan luisteren.
Dan moet ik trainen.
Niet alleen ideeën hebben, maar gewoontes bouwen.
Niet in mijn eentje piekeren, maar met anderen oefenen.
Niet langer wachten tot ik “meer tijd heb”. Maar nu beginnen.
Benieuwd hoe Victor het verder aanpakt?
Lees zijn avonturen op prana.business / unsandwiched
Of… word zelf deel van het traject.
Want Victor verbrandde zich aan zichzelf. Wat te vaak.
Tot er weinig van hem overbleef.
Nu is hij Unsandwiched in wording. En jij?